کد مطلب:163223 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:156
کلامی از فاطمه ی زهرا
شب پنجم
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
الهی تول امورنا بحسن كفایتك یا من یتولی الصالحین
قالت فاطمة علیها السلام: «ان كنت تعمل بما امرناك و تنتهی عما زجرناك عنه فانت من شیعتنا والا فلا.. قالت ان شیعتنا من خیار اهل الجنة كل محبینا و موالی اولیائنا و معادی اعدائنا و المسلم بقلبه و لسانه لنا، لیسوا من شیعتنا اذا خالفوا و امرنا و نواهینا». [1] .
محبت، تشیع و ولایت یك رتبه و یك حد ندارد.حتی خود محبت یك حكم و یك رتبه ندارد.محبت به كسی اگر با تولی و تبری همراه باشد، اگر با تسلیم در قلب و تسلیم در زبان همراه باشد، هنوز تا تشیع فاصله دارد، گرچه حدی از ولایت را داشته باشد.تشیع بالاتر از محبت و بیشتر از تولی و تبری و تسلیم قلبی و لسانی، به تبعیت و اطاعت در عمل نیاز دارد.حد تشیع در اطاعت و تبعیت است و حد ولایت در تبری و تولی و تسلیم و حد محبت بسیار گسترده تر و فراخ تر است و شكل های گوناگون محبت به خاطر خدا و یا به خاطر كرامت و جمال و كمال را در بر می گیرد.مثل محبت آن جوان انصاری كه هر روز به دیدار
می آمد و چشم از رسول صلی الله علیه و آله پر می كرد و رسول صلی الله علیه و آله به خاطر او كه بیشتر توشه بردارد، سر را بالا می آورد تا آن روز كه آمد و رفت و دوباره بازگشت.رسول صلی الله علیه و آله از او پرسید؛ چه شد كه امروز دو بار آمدی؟ گفت اشتیاقم بی قرارم كرد، و بازگشتم كه سیراب شوم و رفت و دیگر نیامد.هنگامی كه رسول صلی الله علیه و آله به سراغ جوان آمد، از مرگش خبر دادند و پس از گفت و گو از حالات او، گفتند كه مالك چشمش نبوده و چشم سركشی داشته حضرت می فرمایند؛ آنقدر از محبت من در دل او بود كه حتی اگر برده می فروخت و جاریه داد و ستد می كرد، از آتش نجات می یافت.
این محبت تا آن جا كه محبت شدیدتر شود و تمامی دل را بگیرد و حب و بغض آدمی را مهار كند، و تولی و تبری را بسازد، گسترده تر می شود و به ولایت می رسد و تسلیم قلبی و اعتراف لسانی را آسان می كند.ولی تشیع و متابعت، اطاعت و همراهی در عمل را می خواهد.بدون این تسلیم در عمل و همراهی در عمل از تشیع خبری نیست؛ «و الله ما شیعة علی الا من عف بطنه و فرجه...». [2] .
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
الهی تول امورنا بحسن كفایتك یا من یتولی الصالحین
قالت فاطمة علیها السلام: «ان كنت تعمل بما امرناك و تنتهی عما زجرناك عنه فانت من شیعتنا والا فلا.. قالت ان شیعتنا من خیار اهل الجنة كل محبینا و موالی اولیائنا و معادی اعدائنا و المسلم بقلبه و لسانه لنا، لیسوا من شیعتنا اذا خالفوا و امرنا و نواهینا». [1] .
محبت، تشیع و ولایت یك رتبه و یك حد ندارد.حتی خود محبت یك حكم و یك رتبه ندارد.محبت به كسی اگر با تولی و تبری همراه باشد، اگر با تسلیم در قلب و تسلیم در زبان همراه باشد، هنوز تا تشیع فاصله دارد، گرچه حدی از ولایت را داشته باشد.تشیع بالاتر از محبت و بیشتر از تولی و تبری و تسلیم قلبی و لسانی، به تبعیت و اطاعت در عمل نیاز دارد.حد تشیع در اطاعت و تبعیت است و حد ولایت در تبری و تولی و تسلیم و حد محبت بسیار گسترده تر و فراخ تر است و شكل های گوناگون محبت به خاطر خدا و یا به خاطر كرامت و جمال و كمال را در بر می گیرد.مثل محبت آن جوان انصاری كه هر روز به دیدار
می آمد و چشم از رسول صلی الله علیه و آله پر می كرد و رسول صلی الله علیه و آله به خاطر او كه بیشتر توشه بردارد، سر را بالا می آورد تا آن روز كه آمد و رفت و دوباره بازگشت.رسول صلی الله علیه و آله از او پرسید؛ چه شد كه امروز دو بار آمدی؟ گفت اشتیاقم بی قرارم كرد، و بازگشتم كه سیراب شوم و رفت و دیگر نیامد.هنگامی كه رسول صلی الله علیه و آله به سراغ جوان آمد، از مرگش خبر دادند و پس از گفت و گو از حالات او، گفتند كه مالك چشمش نبوده و چشم سركشی داشته حضرت می فرمایند؛ آنقدر از محبت من در دل او بود كه حتی اگر برده می فروخت و جاریه داد و ستد می كرد، از آتش نجات می یافت.
این محبت تا آن جا كه محبت شدیدتر شود و تمامی دل را بگیرد و حب و بغض آدمی را مهار كند، و تولی و تبری را بسازد، گسترده تر می شود و به ولایت می رسد و تسلیم قلبی و اعتراف لسانی را آسان می كند.ولی تشیع و متابعت، اطاعت و همراهی در عمل را می خواهد.بدون این تسلیم در عمل و همراهی در عمل از تشیع خبری نیست؛ «و الله ما شیعة علی الا من عف بطنه و فرجه...». [2] .
[1] بحارالانوار، ج 68، ص 155، ح 11.
[2] بحارالانوار، ج 68، ص 168، ح 26.